“Se la nostra lingua dovesse morire…non sarà perchè la sua morte è inevitabile, ma perché vi saranno mancati la previdenza e il coraggio di farla vivere”.

Ove riče pišene di je liber “Ali Tagliate” za arkordat Agostinu, jesu do prvoga presidenda oš fondatora do Ufič Europej za jezike malo poznajene. Ove riče činu razumit pur nami, ke govoremo na-našo ol na-našu, koja je naša misijuna oš, veče do svega, moru bit manifešt do tega ke gošte dop gošte je nosija napri Antonio Sammartino, ke je nas osta lu 21 de Novembr.

Antonio je rabija cili život za našoga jezika oš za našu minorandzu, je nosija napri ono ke je ba počela njegova pokonja žena Agostina. Za njega imamo jena “Vokabolarj na-našo/taljano”, imamo jenu “Gramatiku na-našo”, imamo poete ke pišu na-našo oš rakoltu “S našimi riči”, je činija divendat Mundimitar “Grad do poezije“, je pisa druge libre zgora kučine (“Kako biše slako“ -prva. Edicijuna- “Kuhamo na-našo” druga edicijuna), zgora kjandi (“Kako se zove”) zgora tegi ke se činahu van (“Sime do simena”), zgora našihi imena (“Korijeni”) oš druge libre. Je orgnidziva konvenje, moštre, končerte, teatre….

Je činija dotj na naše grada čuda čuda čeljadi iz one bane mora oš kano nazjad, s Fuena, iz cile Europe.

Za sve ono ke je činija je bija konzol onorarj Republike Hrvatske da lu 2004 a lu 2010. Se more reč ke je živija za činit bit veče fermi, veče živ oš veče poznajen naš jezik, na-našo.

To je sembličo, to je istina, to se znade… ter nikor ne more reč ke nije nako.

Ono ke je teško za nas, ono ke nimamo kako reč, je ke nimamo riče za povidat što Antonio je bija za nas: lu 21 de Novembr 2021 smo zgubil jena otac, jena cile, jena brat, jena Amiko s A velkom.

Kako mamo reč ke si on ne bi bija, ne bi mo bil mang mi? Si on ne bi činija ne bi mo činil mang mi? Kako mamo reč ke ono ke jesmo je sopratut zablju njega?

Do onoga dana, moždane su pol suderaj ter upravo je se mislilo pur što oš kako ma se činit, sada ke on nijega več. Smo mislil si mahmo povidat ovo ke je surtilo di je “Čujemo Se” ter smo mislil pur ke benja no, benja je na stvara čuda velka, benja mahmo čekat no malo vrimena oš pa počmet opetaj.

Ma pa no, pa smo mislil ke ni ma bit nak, ovi je naš teg, mamo govorat do sekoliko, pur do stvarihi grubi, pur si nimamo riče, on je nam hi da čudahi ter čmo natj one jušte za jenu stvaru nak.

Mi čmo si nosit za semaj ono ke smo činil skupa, ono ke je nam učija, ono ke je nam reka, pur kacijate ke smo imal, sve ovo čmo imat semaj na srce.

Anto’, kada čmo te mislit, siguro čmo se pur smijat, oš koko čmo se smijat! Čmo se smijat si mislimo ke prvi gošte ke smo pol s treanem a Viena, ti, za si pipijat nu sigaretu, si osta dol, van trena e tren je partija sendza tebe. Čmo se smijat kada čmo si izist jena panin, erke čmo se arkordat onu votu kada ti si urdina jena panin s wurstelem a Viena, si gleda onoga diteta ter si mu reka „Zaburitaj“ ter on je vre razumija pur si govoraše samo tudiško. Čmo se smijat si mislimo kada si se vrga upijat za nas činit ustat a li 7 jutrim u Zadar, dop ke sba mo stal cilu noču feštijat.

Oš čmo se arkordat semaj nazanju votu ke smo kandal skupa “Kako je lipo hoditi“, kako ju kandaše ona baba di je oni stari dokumendarj, ona je bila nazanja stvara ke smo činil skupa.

Kako je bija lipi ovi put skupa, kako je bilo lipo hodit s tebom.

Sada, ti moremo samo reč ke sve ono ke si nam da mi čmo dat drugimi, ti moremo reč ke čmo prutedžit naš jezik kako si ga prutedžija ti, ke naša riča če bit semaj: Riča Živa.   

Oš ke ni maš se ngargat, Francesca je s nami.

Huala za sekoliko!

Tvoje Dica